بچه های تنهای خیابون. . .

 سلام امروز یه مطلب براتون میزارم که شاید یه یاد اوری برایه همه باشه یاد اوریه خیلی چیزا که همه  فراموش کردیم پس با دقت بخونین و رویه تک تکه کلمه و جمله ها فکر کنید ...

یه پسری بود همیشه سر چهارراه خیابونمون فال میفروخت

شاید حرفاش به اندازه اساتید سینمایی ما طرفدار نداشته باشه ولی بد نیس بخونینش

بهش گفتم فال فروشی رو چند دقیقه تعطیل کنه و بیاد با هم بحرفیم

سلام اسمت چیه؟

علی

چن سالته علی؟

فکر کنم 13

خونتون کجاست؟

حلبی آباد فرحزاد

توی روز چند ساعت فال میفروشی؟

14-15 ساعت

درآمدت چقدره؟

خوبه میتونم شام بخورم و شب یه جا بخوابم

تفریح هم داری؟

آره

چه تفریحی؟

شبا فوتبال میزنیم

مامان بابات کجان؟

نمیدونم کوچیک بودیم رفتن

کجا؟

نمیدونم

خواهر برادرت چی؟داری؟

نه

تنها زندگی میکنی؟

نه

با کی؟

یه عمو دارم

آهنگ هم گوش میدی؟

شعر بلدم بخونم

جدی چی میخونی؟

مامان لیلا شبا واسش لالایی میخونه حفظش شدم

لیلا کیه ؟

دختر فاطی خانوم

فامیلتونن؟

نه ،تو چادر  بغلیمونن،صداشون میاد

چه فیلمی رو دوست داری؟

کلاه قرمزی و سرو ناز

چرا اونو؟

آخه فقط همونو دیدم

بزرگترین آرزوت چیه؟

موبایل داشته باشم

چه غذایی دوست داری؟

چلو کباب اگه گیر بیاد

بهترین خاطره ای که داشتی چی بوده؟

یه بار با دوستام رفتیم قم زیارت

بدترین خاطرت چی بوده علی؟

دوستم حسین پاش شیکست نتونست کارکنه از گشنگی مرد.

اینو گفت و بدو بدو رفت....

هر چی صداش کردم بر نگشت

من موندم و یه عالمه سوال بی جواب

واقعا هر کدوم ما چه وظیفه ای در قبال این بچه ها داریم ؟

چرا بجای اینکه حرفای رنگی وقشنگ آقای گلزار و دنبال کنیم یه بار پای درد دل یه کدوم از این بچه ها نمیشینم ،،،